Tarkovsky ve Yılmaz Güney'in Sırtlarında Taşıdıkları Aynı Yük

-
*Spoiler içerir.


Belki birbirlerinden oldukça uzaklar ama Yılmaz Güney'in Altın Palmiye kazanan Yol filminde Seyit Ali'nin Zine'yi sırtında taşıdığı karlı sahne, bana Tarkovsky'nin Andrei Rublev'inden bir sahneyi çağrıştırıyor.

Karlı bir tepede kendi çarmıhını taşıyan İsa... gerileceği çarmıhı taşırken düşer.

Bu sahne iki ressamın ormanda iyilik kötülük, cahillik günah ve Rus halkı üzerine tartışmaları sırasında seyirciye sunulur. İhtiyar ressam, İsa'nın yeniden dünyaya gelse yeniden çarmıha gerileceğini söyler ve bunun üzerine Andrei onun yalnızca kötülükleri hatırladığını ima eder. Anlatmaya başlar Andrei... Rus halkının cehaletinden, ayrışmalardan bölünmelerden, savaşlardan, vebadan, kıtlıktan... Fakat Rus halkı yılmadan, uysalca, tanrıdan yeteri kadar güç isteyerek çalışmaya, yeniden çalışmaya, haçlarını taşımaya devam eder ve edecektir. Umuzsuzluğa kapılmadan...

Tıpkı Yol'da, Seyit Ali ve Zine'nin töreyi taşıdığı gibi... Halkın; cehaleti, ayrışmayı, düşmanlığı, fakirliği, yoksulluk ve çaresizliği taşıdığı gibi... Tüm bunlar taşıması güç, yolu yarıda kesen acılar ve çaresiz insanın bunlar karşısında yapabileceği şey yalnızca gücü verenden biraz daha güç isteyip yolu tamamlayabilmektir.



03.50
02.02.2019

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Girizgah: Bu Blog'u Okuma Rehberi

-
Resim
Da Vinci'nin çok sevdiğim bir tabiri var: "Bilimin sanatını, sanatın bilimini yapmak..." Fakat baştan söylemeliyim ki bloglarımın bu söz ile bir alakası yok. Yani blog yazıları sonuçta... Basit, kısa, konuşurmuşcasına... Gün gelir de ortaya gerçek bir eser koyarsam bu sözü temel almış olacağım elbet ama burada göreceğiniz şeyler daha çok bana has yazım hataları, bol üç nokta, belirsizlikler, hiç var olmayan uydurma kelimeler falan olacak. Yani aklımda bir an çakan bir şimşeğin basit bir kamera ile çekilmiş fotoğrafı gibi. Öyle çok üzerine düşmeden, neliğini, nedenini sormadan, sorgulamadan, karışmadan... karıştırarak. Galiba benden pek fazla iz taşıyacak buradaki yazılar. Bitmeyen cümleler, her yere çekilmişlikler, anlamsızlıklar falan... Sarhoşcasına... Sermest... Fuzuli'ye de ayıp ettiğimi düşünmüyor değilim. Yani bu blog'a onun şiirinin ismini vermek... kesinlikle ayıp bir şey. Onun sermestiyeti nerede, bu benimki nerede! Gerçi eskisi kadar kendimden geçmem ...
Devamı»

Queen's Gambit Accepted: Talihsiz Satranç Kariyerime Yeni Bir Sayfa

-
Resim
Satranç benim için hep bir tutkuydu. Ya da ben öyle sanmayı tercih ediyorum. Çünkü çok ara verdim, bana ara verdiren sebeplere direnmedim. İlk oyunumu hatırlıyorum. Ben 9-10 yaşlarındayken taşındığımız apartmanın en alt katında, fakir bir ailenin iki çocuğundan büyük olanı bana kendi evlerinde öğretmişti satrancı. İlk bir iki oyunu o yendi. Aradan kaç gün geçtiğini hatırlamıyorum, sonra yine onların evinde ben onu yendiğimde ağlamaya başladı. Şaşırmıştım. Zaten militarist ögelerden hoşlanıyordum (şimdi her ne kadar politik olarak tam aksi bir tavrım varsa da). Savaş, strateji oyunları hep ilgimi çekti. Rekabetçiydim, asosyal, aykırı ve ucubeydim. Öte yandan derslerde de başarılıydım ki bunu zekama bağlıyorum. Sportif faliyetlerde oldukça kötüydüm. Haliyle satranç benim için kaçınılmazdı. Bir dönem satranç dersleriyle beraber bu oyun okulda oynanmaya başladı. Herkes benden korkuyordu. Rakip bulamadığımda kendi  kendime oynuyordum. Adımı bir marka gibi hissediyordum. Karşıma kim çıka...
Devamı»